Wojciech Wilczyk i Michał Zieliński zastanawiają się, dlaczego tworzenie fotoreportaży opowiadających o wojnie jest ważne. Mówią też o tym, że fotografia wojenna może stać się łatką, która sprawia, że zdjęcia są postrzegane wyłącznie jako dokumentacja tego, co dzieje się na froncie. Obaj rozmówcy podkreślają wartość fotografii reportażowej jako świadectwa. Tego typu zdjęcia sprawiają, że musimy spojrzeć w twarz ludziom, których wojna dotyka i uświadomić sobie, jak bardzo ich codzienność różna jest od naszej. Nie pozwalają zapomnieć, że wojna trwa, przypominają o dramatycznych wydarzeniach, o których być może zdążyliśmy już zapomnieć.
Michał Zieliński mówi o tym, że fotografując ofiary wojny, zawsze próbuje przebić się przez barierę obcości kulturowej, pokazać że ludzie, których oglądamy na zdjęciach, są tacy jak my. Wojciech Wilczyk opowiada z kolei o bolesnym doświadczeniu dokumentowania wsi bojkowskich, odnajdywania tam śladów obecności ludzi deportowanych w ramach Akcji Wisła.
Wojciek Wilczyk – fotograf, poeta, autor esejów oraz tekstów krytycznych o sztuce, kurator. Autor projektów fotograficznych, między innymi: „Święta wojna” (2009–2014), „Blue Pueblo” (2015), „Słownik polsko-polski” (2019). W 2020 roku wydał książkę poetycką „Minimalizm”. W 2015 roku zdobył nagrodę w kategorii Photo Book of the Year za „Świętą wojnę”, a w 2016 roku nagrodę główną Sittcomm Award. Uczy fotografii dokumentalnej w Akademii Fotografii w Krakowie. Od 2009 prowadzi blog hiperrealizm.blogspot.com
Michał Zieliński – dziennikarz i fotograf. Relacjonował między innymi konflikty w Palestynie, w Ukrainie, Syrii oraz Iraku. Publikował w takich czasopismach jak „Tygodnik Powszechny”, „Wysokie Obcasy”, „National Geographic Polska”. Autor wystaw: „Konflikt Wewnętrzny” (2016), „Kwiat AR-Rakki” (2018) i „Erozja” (2020). W 2015 roku zdobył nagrodę NATO Photo Contest, a w 2016 Fujifilm X 5th Anniversary Exhibition Selection. W krakowskiej Akademii Fotografii uczy fotoreportażu.